De Woolbeer

Kurz nom Heuarn, i de Feerje, kom de Woolbeerzeit. Dr Bappe un de Mamme nohme sich en Eemer un de Kenn kräiden e Deppche i de Hand gedreckt un da gene et i de Wald. Ennerwejs mußte mr ziemlich leise sei, dobett annern net hiern konne, oe watfer Plätzche mr woll. Meistens worn die Eckelcher schu veerher beim Sonnigsspaziergang mo beguckt worn. Mr äjerte sich riesich, wenn mr da zespät oe de Ecke kom un annern hatte de Woolbeern schu gepleckt. Deshalb geng mr om beste morjens beizeire.

Fonn mr mo net sue en gou Ecke orer mr hatte zevill gässe un naut iet Deppche gedoe, da hoe mir Kenn altmo Blaarer enne i us Deppche gedoe un owe por Hinn voll Woolbeer droff, dobet dat mrr offem Heemweg senge konne:

Voll, voll, hueg voll,
bis owe oe de Henke,
mr konn et (Deppche) kaum noch schwenke.

Mr genen emmer gern henner de Miene, denn noch dr Gammisch zou worn de Wäller. Die kome bet Lastwache voll Leu on hoelten i user Gejend de Woolbeer. Besonnersch vill Woolbeer gob et i dr arme Zeit. Aich wäs noch genau, daret bei us du unheimlich vill vo Woolbeergerichte gob; z.B. Woolbeerbrei (Woolbeer bet besje Zocker un Mähl steif gekocht), Woolbeerhewekuche (dä schmuck besonnersch gout, wenn fresch aus `m Backes kom), Woolbeerpannekuche, un net ze vergässe es de Woolbeermarmelade un dr Woolbeerschelee.

Hu girret leider beu us baal gorkee mie. Aich gläwe,m weil ke Gäse un ke Schofe mi naus goe, woese etz de Woolbeersträucher zou. Mir did dad läd, denn aich mähn, dänn Kenn er Feerje un dat Woolbeerplecke gehierten zesamme. Du worn de Kenn noch vill oe dr fresche Loft und sohsse net bei dr Flimmerkiste wie hu.


Mit freundlicher Genehmigung aus "Heimatspiegel von Holzhausen" , Nr. 29 Juni 1972, entnommen